Lichtpuntjes

Arno vertelde er laatst over en ik vond het meteen een prachtig initiatief. In die donkere dagen voor kerst lichtpuntjes verspreiden. Het past helemaal bij hoe ik in het leven sta, bij wat ik belangrijk vind. Er voor een ander zijn. En ook deel uitmaken van een groter geheel, met zo’n tocht is het juist ook de impact van een hele groep.

 

Onze zonen wilden ook graag mee en dat gunde ik ze ook zo. Maar ik wilde zelf ook heel graag mee. En het liefst ging ik naast Arno zitten, maar met z’n vieren in een trekker, dat past niet echt.

 

Toen zei ik: dan ga ik zelf op een trekker! Terwijl ik niet gewend was trekker te rijden. Rijd soms wel op onze shovel en quad. En herinner me m’n eerste trekker-les van m’n vader in een weiland ook nog goed, maar van een vervolg is het nooit gekomen. Met materiaal erachter is het niet zo mijn ding.

 

Maar zonder aanhanger en met wat oefenen… dan kan ik het ook! Heb in de auto ook al 100.000-en kilometers gereden o.a. tijdens m’n werk als jurist, dus genoeg ervaring op de weg.

 

Ik merkte echt dat het uit m’n comfort-zone was. Maar ik voelde wel vertrouwen, anders had ik het niet gedaan. Maar ik was ook zenuwachtig en vond het wel spannend. Ik coach m’n klanten ook vaak op dit vlak, nu kon ik mezelf coachen. Ik zei het ook tegen m’n zoon die naast me zat: “Ik vind het wel spannend hoor, maar heb er ook veel zin”. Het één sluit het ander niet uit. En: outside your comfortzone, is where the magic happens!

En het was magic, de tocht was zo mooi. Met 40 prachtig versierde trekkers gingen we op pad. Er stonden zoveel mensen langs de route. Kinderen en volwassenen die zwaaiden. Bij verzorgingshuizen mensen in bedden en rolstoelen langs de route. We hebben zoveel gezwaaid. Allemaal blije mensen. Wat is het toch ontzettend mooi om iemand een glimlach op z’n gezicht te geven. Volgend jaar weer!