Ontslag als jurist

Let it go. Sommige liedjes hebben een speciale betekenis, een bijzondere lading. Zo’n liedje is voor mij “Let it go” van de film Frozen. Dit liedje kwam op de radio op een bijzonder moment. Want op een gegeven moment werd voor mij duidelijk dat ik ontslag wilde nemen als jurist. Dat ik mijn eigen koers mocht gaan varen. Ik weet het nog goed. Ik maakte een afspraak met m’n toenmalige baas en vertelde daar: “ik denk dat ik niet meer gelukkig word in deze baan. Ik wil ontslag nemen” .
En wat was ik eerst bang. Wat anderen ervan zouden vinden of ik spijt zou krijgen, zonde van die opleiding, zonde van het goede salaris, die lease-auto… De stemmetjes in m’n hoofd waren er maar druk mee om me te waarschuwen. Maar ik had steeds meer inzichten in mezelf gekregen, in mijn waarden, in wat ik echt belangrijk vind in het leven, waar ik voor wil gaan staan. Mijn zingeving zit op het sociale vlak, op het menselijke vlak. En op een gegeven moment viel alles op z’n plek, ontslag nemen voelde als de enige juiste beslissing voor mij. Op de terugreis kwam het liedje “Let it go” op de radio, wat een krachtig liedje!
“The wind is howling like this swirling storm inside. Couldn’t keep it in, heaven knows I’ve tried. Don’t let them in, don’t let them see. Be the good girl you always have to be. Conceal, don’t feel, don’t let them know. Well, now they know”
Zo herkenbaar, ik was maar aan het doorzetten, dacht steeds: overal is wel wat, niet klagen maar dragen. Maar het was nu tijd voor een andere wending.
“Let it go, Can’t hold it back anymore. Let it go, Turn away and slam the door. I don’t care what they’re going to say. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway”
Ik liet de juridische wereld los. Ik liet mijn overtuigingen los dat ik niet mocht opgeven, dat ik mijn opleiding moest benutten, ik hoefde niet meer door te zetten.”That perfect girl is gone” zong ze aan het eind. Nog meer kippenvel. Ja, ik liet het perfectionisme los, niet meer zo bezig met de buitenwereld, met het ideale plaatje, met pleasen, met doorzetten.
Er kwamen ook tranen, tranen van afscheid van een wereld, van collega’s en klanten. En ook tranen van geluk, van grote opluchting, dat ik eindelijk voor mezelf gekozen had. Ik ben nog altijd blij met de toen genomen stapWat wil jij loslaten?